«ბავშვი ბავშვით» — ასე დაუწერა ვიღაცამ დედაჩემს ფოტოზე, რომელიც 2001 წელსაა გადაღებული. ანუ იმ წელს, როცა მე დავიბადე. ბავშვობაში ძალიან ხშირად მესმოდა ლაპარაკი ეგრეთ წოდებულ «90-იანების კლასიკაზე», ანუ 16 წლის ასაკში დაქორწინებულ გოგოებზე, რომლებიც 17 წლის ასაკში დედები ხდებოდნენ, ანუ ბავშვიან ბავშვებზე.

არა მარტო მესმოდა, არამედ ყოველდღიურად ვუყურებდი ამ რატომღაც რომანტიზებულ ტრაგედიას. ოჯახებს, რომლებიც მუდმივად არეულობაში იყვნენ. ყველაზე შაბლონური სცენარი, რომლითაც მსგავსი ტრაგედიები ვითარდება, არის ბანკში ჩადებული ბინა, დალომბარდებული ოქროულობა, წამალზე და შემდეგ ციხეში მჯდომი ქმარი და ცოლი, რომელიც ყიდის ყველაფერს, რომ ქმრის ციხიდან დასახსნელი ფული შეაგროვოს. ქმრის, რომელიც, როგორც კი სახლში დაბრუნდება, ისევ გაიკეთებს წამალს, ისევ დაალომბარდებს ყველაფერს ოდნავ ფასეულს და ისევ უკან წავა, ციხეში. ამ სცენარში კი აუცილებლად არსებობს ბავშვი, რომელსაც მუდამ ატყუებენ, რომ მამა რომელიღაც მაგარ ქვეყანაში წავიდა და იქიდან ბევრ საჩუქარს ჩამოუტანს.

მე და ჩემი მეგობრები ხშირად ვამბობთ ხოლმე, რომ დიდი ხანია წელიწადი არ გასულა ისე, რამდენჯერმე მაინც არ გავსულიყავით პარლამენტთან. ვმდგარიყავით აუტანელ სიცივეში, გაგვყინვოდა თითები და ცხვირი და გვენერვიულა იმაზე, რომ ხვალ გამოცდა გვაქვს. მაგრამ რა გინდა, რომ ქნა, როცა შენი ქვეყანა ყოველდღე გეუბნება, რომ არც მაგ შენს გამოცდას და მის ჩაბარებას აქვს აზრი და არც შენს სურვილს, საერთოდ რამეს მაინც ჰქონდეს აზრი ამ ქვეყანაში. რა უნდა ქნა და უნდა იდგე.

უნდა იდგე და ციკლურად აგროვო გირაოს თანხა შენი ქვეყნისთვის, რომელიც გამოვა და რომელიც ისევ შეჯდება წამალზე.

მოკლედ, ჩემი და ჩემი ქვეყნის ურთიერთობა ძალიან ჰგავს ჩემი და ბევრი ჩემხელა ადამიანის მშობლების ურთიერთობას. ჩვენ ვართ ცოლები, ძალიან პატარა ასაკში აკიდებული პასუხისმგებლობებით, რომლებიც ინსტიქტურად დავქორწინდით ამ ქვეყანაზე და მას შემდეგ ვუვლით, ვპატიობთ, ვებრძვით, ვიცავთ, გვტკივა და გვიხარია მის გამო. რაც შეეხება ბავშვს, ბავშვის როლს ხან ერთი ირგებს, ხან მეორე. ერთი მხრივ, სწორედ შემთხვევით გაჩენილი, მოულოდნელი შვილია ქვეყანა, რომლისთვისაც მზად არ იყავი და რომელიც გართმევს კომფორტს, შესაძლებლობებს, გამოცდისთვის მოსამზადებელ დროს. მეორე მხრივ კი იმ მოტყუებული ბავშვის ნაწილი შენშიც არის. როგორც იმ ბავშვს აჯერებდნენ, რომ მამა ციხეში კიარა უცხოეთშია, ისე აჯერებ შენც საკუთარ თავს, რომ რაღაც აუცილებლად გამოვა, რომ შენს ქვეყანასაც ისევე უყვარხარ, როგორც შენ გიყვარს ის.

ამ, შეიძლება ითქვას, ინფანტილური რწმენის გამო, თხუთმეტი წლიდან პარლამენტის წინ ვდგავარ და ვაპროტესტებ ხან რას, ხან რას. ყოველ ჯერზე, როცა იმდენად ვბრაზდები, რომ ერთადერთ გამოსავლად წასვლა და უკან აღარ მოხედვა მესახება, იღვიძებს ის მოტყუებული ბავშვი და ტირის იმიტომ, რომ მამა ენატრება. მეც იძულებული ვხვდები, რომ ისევ ავდგე, ისევ ჩავიცვა თბილად, ისევ ჩავყარო ჩანთაში ყველაფერი, რაც დარბევის შემთხვევაში შეიძლება გამომადგეს და წავიდე რუსთაველზე.

• გამარჯობა, მე ნუცა ვარ და ოთხი წელია ტოქსიკურ ურთიერთობაში ვიმყოფები. ოთხი წელია ყოველ დილას უარესის მოლოდინში და საბრძოლო მზადყოფნაში ვიღვიძებ. უკვე წინასწარ ვფიქრობ შემდეგ სასამართლო პროცესზე, რომელიც დამიწესებს გირაოს და მიუხედავად იმ ბრაზისა და ზიზღისა, რომელიც ჩემი ქვეყნის მიმართ ხშირად მიჩნდება, მე მაინც შევეცდები გადავიხადო ეს გირაო.
• გამარჯობა, ნუცა! (ერთად)

[მესალმებიან სხვა, ჩემხელა ბავშვიანი ბავშვები, რომლებიც გულისყურით არჩევენ კიდევ რისი დალომბარდება შეიძლება და თან უვლიან ბავშვს, რომელიც არ უთხოვიათ, მაგრამ უყვართ]      

                                                    ავტორი-ნუცა მაჩხანელი