
რამდენიმე კვირის მისული ვიყავი სამხატვრო აკადემიაში, როცა გავთხოვდი. უფრო სწორედ, მომიტაცა ჩემზე 10 წლით უფროსმა მამაკაცმა. ამის შემდეგ ცოტას თუ ვხატავდი, ისიც ძალიან გვიან, როცა ქალიშვილებს დავაძინებდი. საღებავები ყოველ ჯერზე თითქმის ბოლომდე გამომშრალი მხვდებოდა. მშობლებთან ფოსტით ბევრი საბოდიშო წერილის გაგზავნა მომიხდა იმის გამო, რომ გავთხოვდი, რომ აღარ ვხატავდი, რომ იშვიათად ვნახულობდი მათ, რომ ჩემს ქმარს ნება დავრთე ორსული დავეტოვებინე და თვითონ ჩვენს სარჩენად ჩერნობილში გამგზავრებულიყო აფეთქების შემდეგ. არც ერთ წერილზე პასუხი არ დამბრუნებია, ალბათ ფიქრობდნენ, ეს ბედი ჩემი არჩევანი იყო.
ისე კი საკუთარი ნახატები ძალიანაც არ მომწონდნენ, მაგრამ ის კია, თითოეული მათგანი საკუთარი შვილებივით მიყვარდა. გათხოვების წუთიდან ზუსტად ვიცოდი, რომ არც ერთი ჩემი ნახატი არასდროს იქნებოდა იდეალური. ვერასდროს მომეწონებოდა საკმარისად, ვერასდროს დავუთმობდი სრულად საკუთარ თავს. ხატვისას ვერ ვხვდებოდი, როდის დამესვა ბოლო წერტილი – სულ ვფიქრობდი, რომ აი… ამ ხაზის შემდეგ იქნება იდეალური, არა… მოდი კიდევ ერთი ხაზი… აი აქაც, კიდევ ერთი. საბოლოოდ კი არასდროს არცერთი ფორმირდებოდა იდეალურად.
ყველა ფუნჯის მცდელობა დასრულდა მაშინ, როცა ჩემი ვერცხლის ბეჭედი გავიკეთე, სახეზე ოდნავი ფერუმარილი დავიმატე, იასამნებით გაწყობილი ატლასის თეთრი კაბა ჩავიცვი და საფუსფუსო, რუტინული მიზეზებით სახლიდან გავედი. ამის შემდეგ იყო რამდენიმე წინადადება უცნობი თანამგზავრებისგან:
“შოთა, შეანელე!!!”
“მაგას ვერ აცდები…”
“ღმერთო”.
და აწი ლაპარაკი აღარც შემიძლია…
ჩერნობილში ზარი რომ მივიღე, მეორე დილასვე თბილისში ვიყავი. გვამის გასუფთავების შემდეგ მალევე გადმომცეს პატარა წითელი ტომარით რაღაც.
შემდეგ იყო კუბო. ბავშვების შეშინებული სახეები. ბოლო მუჭა მიწა. “დარჩენილიყავი შენს ცოლთან”. “შენ რომ არ გაგეტაცა, იქნებ ცოცხალიც ყოფილიყო”. “მამა, მასწავლებელმა მითხრა, ეგ დაკუჭული მაისური ხბოს გამოაგლიჯე პირიდანო?”. მეორე ცოლი. მესამე ცოლი. შემდეგ იყო სიმშვიდე, რადგან მანამდე ყველაფერს შევეჩვიე.
გოგონები რომ გაიზარდნენ, მათი გაბრწყინებული თვალები იმედგაცრუებულმა გამოხედვამ ჩაანაცვლა. ჩუმად და მორიდებით ყველაფერში მე მადანაშაულებდნენ, არც ერთს არ დასცდენია სიტყვა, მაგრამ აბა კი რა საჭირო იყო ის? მხოლოდ ერთადერთხელ წამოსცდა ერთ-ერთს, დედასი რატომ არაფერი შეგინახავსო, ეგ იყო და ეგ. გადიოდა მდორედ წლები და მაინც… ჩემი ერთადერთი ვიზიტი მის საფლავზე შედგა მაშინ, როცა მუჭი სავსე მქონდა ბოლო დაყრა მიწით.
ალბათ, მართლა არც არასდროს მყვარებია არც ერთი მისი ნახატი და, შესაბამისად, არც თვითონ.
1998 წლის აგვისტოში, თბილისში ქორაძის ქუჩის ერთ-ერთ საცხოვრებელ კორპუსს ცეცხლი წაეკიდა. დაღუპულია 8 პირი, დაშავებული – 13.
ოქტომბრისთვის ამ უბანში ერთი გიჟი კაცი გამოჩნდა. გაურკვეველ ნახატებს და წითელ ტომარას ხელიდან არ იშორებდა. გამვლელს რა დროსაც არ უნდა მოეკრა თვალი მისთვის, მხოლოდ ერთ სცენას დაინახავდა – თუ როგორ იღებდა კაცი პატარა წითელი ტომრიდან დაჭეჭყილ ვერცხლის ბეჭედს, როგორ აკვირდებოდა რამდენიმე წამით, ისევ აბრუნებდა უკან და ასე უსასრულოდ…
ავტორი: ლიფლიცა