ავტობუსმა რომ ეკლასიას ჩაუარა, ჩემმა თანამგზავრმა იმ დაჩეხილი ხელებით პირჯვარი თავდახრილმა გადაიწერა. ამ დროს ვერასდროს ვხვდები თვალები სად წავიღო, ძალიან უხერხულად ვგრძნობ თავს, ვცდილობ სუნთქვა შევანელო, ნაკლებად გავმოძრავდე და მათთვის მყუდროება შევქმნა (ეს უფრო აკვიატება მგონია, ვიდრე სხვა რამ). მეთვითონ ბოლოს, ალბათ, 7 წლისამ გადავიწერე პირჯვარი, აი, რომ მომნათლეს და ერთ-ერთმა ნათესავმა მახარა, ახლა უცოდველი ხარ და მაგ მდგომარეობას გაუფრთხილდიო, მაშინ. ჰოდა, ამის მერე შეიძლება ითქვას, რომ ცოდვების მთელი პორთფოლიო მაქვს. არ ვიცი რამე თუ მასწავლა თბილისელების რწმენებმა, მაგრამ პირჯვრისწერა ნამდვილად არა.
33 ნომერი ავტობუსი თითქმის არასდროსაა გადაჭედილი, ახლაც რამდენიმე ადამიანი თუ იქნება. ასვლისთანავე ერთი უსინათლო კაცი შემეფეთა, უფრო სწორად, მეგონა, რომ უსინათლო იყო, აბა, სხვა ლოგიკური ახსნა ვერ მოვუძებნე ღამის 10 საათზე ავტობუსის სკამზე მჯდომ მზისსათვალიან კაცს. თვალის კუთხიდან პირველივე ეგ დავინახე. ჰოდა, წინ დავუჯექი. დაკვირვებიდან რამდენიმე წამი დამჭირდა, რომ მეცნო. ადრე მყავს ნანახი რიგში, „ნარკოლოგიური დახმარების ცენტრი“ – ასე აწერია იმ შენობის კარებს. ოღონდ მე ამ რიგს უბრალოდ ჩავუარე, გზისპირასაა ეს ცენტრი და, თუ არ ვცდები, მაშინაც ამ ავტობუსში ვიჯექი. მამაკაცს უცნაური სუნი ჰქონდა, აფთიაქში შესვლისას რომ უეცრად გეცემა, ზუსტად ისეთი. თითებში წაუკიდებელი სიგარეტი ჰქონდა გარჭობილი და ნეტავ გენეხათ რას უგავდა ხელები. სათვალეებში ვერ ვამჩნევდი რას უყურებდა, მაგრამ, მგონი, ჩემთვის არ შემოუხედავს.
მაგრამ ეს კი არა…
ტრანსპორტში ამოსვლამდე სულ სხვა რამ მაფიქრებდა. ისე, ამ თბილისს მარტო ზამთარი უხდება და თბილისელებს ფერმკრთალი ამინდები. ესაა ხმაურიანი მეტროს, დანგრეული ეკლესიების, აუშენებელი კორპუსების და დაბნეული მცხოვრებლების ქალაქი. მგონია, რომ აქ ყველა ქუჩა ყველა ადამიანს უპირისპირდება და სიარულისას თბილისელების ქვაფენილებზე მიმოყრილი ფიქრები წამდაუწუმ გვებლანდება ფეხებში:
„ეს ბიჩოკი აქ ვინ დააგდო?“
„კი მარა, აქაც ვიღაცას ასახლებენ კაცო?!“
„აი, ხო ვიცი აქაური გაზაფხულის ამბავი, ქოლგის ტარებას მაინც ვერ შევეჩვიე.“
„ბარემ თავზე დამაშენონ ეს ცხრა სართულიანი, არ უნდათ?“
„არა ბატონო, არ მინდა ეს არაბული რესტორანი!“
“ერთი ცალი სააგიტაციო პლაკატიდან ვერ წავიკითხავდი ამას?!“
„ეს რაღატო რეკავს?! მოიცა, ქირა მაქვს გადასახდელი უკვე?“.
სიმართლე თუ გინდათ, ამ სიმახინჯეებმაც იციან მიკედლება, თანაც ისე, რომ სილამაზის გარჩევაში გვაფერხებენ. სხვანაირად როგორ შეიძლება, როცა…
ახლად გაცილებული სსრკ და 90-იანების წვრილმანი თბილისი.
წესით, დღეს კარგი ამინდი უნდა იყოს, ამიტომ მტკვრის სანაპიროსთან 10-11 წლის ბავშვები სათამაშოდ გამოვლენ. როგორც დაკვირვებიდან გაირკვა, ქარხნისგან დაწუნებულ და ნაპირთან დაყრილ გრძელ „ასტრა“ სიგარეტებს ხეკენ, სამ ნაწილად ჭრიან და მეზობელ კაცებზე ერთ თეთრად ყიდიან. მერე ეს 10-11 წლის ბავშვები თამაშს რომ მორჩებიან, სამუშაოდ წავლენ ღვინის თავსახურების დასამზადებელ ქარხანაში, ორი თვის 60 ლარს აიღებენ და მთელი ზაფხული უდარდელი ექნებათ.
მერე ამ 10-11 წლის ბავშვებს გლანდების ოპერაცია თუ დასჭირდებათ, კლინიკაში კი არა, ოჯახი კერძო ექიმის სახლში მიიყვანს, მერე ამ 10-11 წლის ბავშვებს მათზე ბევრად დიდი, ექიმის ვაჟი შეუყვარდებათ, სახლის ტელეფონის ნომერს გაიგებენ, დაურეკავენ და პასუხზე „ალო“, ეს 10-11 წლის ბავშვები დუმილს დაახვედრებენ.
როცა ეს 10-11 წლის ბავშვები გაიზრდებიან, ალბათ, მოუწევთ ახალგაზრდა თბილისის 33 ნომერ ავტობუსში ჩაჯდომა და დაკვირვება. ჰო, ამასობაში ჩემი თანამგზავრი წვრილმანი ქალაქის წვრილმან ამბებში გაუჩინარებულა.
ავტორი: ლიფლიცა